طی ۳ سال گذشته که دو بار به نیمه نهایی جام حذفی رسید و امسال نیز در میان غول های فوتبال ایران از جمله پرسپولیس، استقلال، سپاهان، تراکتورسازی، فولاد و…صدرنشین لیگ برتر است، بایست همه جوره از این تیم حمایت کرد. الحق والانصاف عملکرد فنی و تاکتیکی اش در بازی های این فصل بی نظیر بود و از مهم ترین دلایل آن، تلاش و حمیت بازیکنان و کادر عمدتا بومی در کنار مدیریت عالی، دور بودن از حواشی و همچنین بازی های باکیفیت و عدم ترس از نام حریفان است. حیف است اگر از نام بازیکنی به عنوان بهترین نام ببرم. چرا که همه عالی بوده و از جان و دل مایه گذاشتند. اما به اعتقاد بنده طالب ریکانی و محمد اهل شاخه می توانند به تیم ملی فوتبال نیز دعوت شوند. برخلاف همیشه این بار دیگر قصد تحلیل فنی ندارم، اما بایست اعتراف کنم این تیم بهترین نفت طی چند دهه اخیر از همه نظر بوده و اگر به خاطر این ویروس منحوس نبود و تماشاگران در ورزشگاه حاضر می شدند، شاید ورزشگاه تختی آبادان تبدیل به قتلگاه تیم های لیگ برتری می شد. اما از طرفی شاید یکی از دلایل عملکرد خوب طلایی پوشان سرزمین قهوه، عدم حضور تماشاگران باشد. این تیم امسال نشان داده که در نبود تماشاگر بدون استرس بازی کرده و همین نکته می تواند سبب فرهنگ سازی وسیعی شود تا اگر به یاری خدا شرایط حضور هواداران در ورزشگاه فراهم شد، کمی در شیوه طرفداری و تشویق تیم تجدیدنظر نموده تا بتوانند بدون استرس و فشار وحشتناک ورزشگاه خانگی در بازی ها موفقیت حاصل کنند. امیدوارم تمامی مردم و مسولین آبادان و استان، حامیان و همچنین متولیان تیم قدر این فرصت تاریخی را دانسته و بدانند که اگر نفت حمایت مالی شود و در پست های دفاع چپ، وینگر چپ و راست، هافبک میانی بازیساز و طراح و همچنین مهاجم، با ۵ بازیکن خوب و باتجربه تغذیه شده و پاداش پیروزی های بازیکنان و کادر فنی پرداخت شود، نماینده شایسته خوزستان خواهد توانست یا قهرمان لیگ برتر شده یا اینکه در بدبینانه ترین حالت سهمیه آسیایی کسب کند. تعجب نکنید. چنین افتخاراتی دور از دسترس نیست. کافی است کمی اعتماد به نفس داشته و به خودباوری بیشتری برسند. بازی های این تیم مرا به یاد استقلال خوزستان ۶ سال قبل می اندازد. وجه مشترک آن ها بازیکنان و کادر بومی از جمله سیدسیروس پورموسوی، مهدی زبیدی، حسن بیت سعید، حکیم نصاری و محمد طیبی است. گویا اینها راه و رسم قهرمانی و آسیایی شدن را از برند.
